●_ بعُد سوم آرمان نامه ارد بزرگ _●
● _ فرگرد آغاز _●
از زمان تولد تا لحظه ی مرگ هرروز وهر شب ,در هر ثانیه ولحظه ودمّی خود آغازیست برزندگی دوباره , دوباره گی زیستن وبر شکل زندگی رنگ تازه ای بخشیدن .شاید بگوئید زمانی که زندگی من شکل گرفته وریشه خود را دوانیده و سالها نیز بدین منوال سپری شده است وچگونه ممکن است در لحظه ای ودمی وروزی امکان داشته باشد گکه تغییری اساسی در آن داده شود آیا هرگز باین فکر کرده اید که در بلاهای آسمانی چگونه تمام هستی یک کش.ر یک جامعه وهزاران مردم تغییر کلی کرده ودوباره سازی آن اجبار میگردد همین خود مثال خوبیست که باخود فکر کنیم وقتی خداوند این آفریننده ی جهان واین خالق بی همتا که خود میگوید آدمی ذره ای از وجود والای اوست , میتواند در ثانیه ای زندگی هزاران نفر وکشور وطبیعتی را زیر ورو کند
بااین وصف ما چگونه نمیتوانیم تنها یک زندگی یعنی فقط زندگی خودراتغییردهیم ؟
در زندگی بیشترین چیزهائی که انسان را دست .پا بسته نگاه میدارد وابستگیوعادتها واینکه انسانی تا چه حد قدرت ازخود گذشتن را داشته یا توان ریسک کردن را .درواقع انسانی که مهاجرت میکند انسان مقتدریست که همه ی آنچه را که سالها داشته با تمامی وابستگیها ودلبستگی ها وسالهای بسیار زحمت کشیدن برای ساختن زندگی فعلی باز این قدرت را درخود میبیند که ازهمه ی آنچه دارد چشم پوشی کند وبه مکانی ناشناس وجدید رفته وازنو چون دانه ای کاشته شده درخاک شروه به رشد ونمو کرده تا روزی دراین مکان جدید نهالی وبوته ای ویا درختی شود که دیگر ریشه ای محکم داشته ونیازی به تزرس از بادهای سهمگین اتفاقات زندگی را نداشته باشد واین آغاز این شروع کار ساده ای نیست
اینکه انسان بداند در این شکل جدائی وپاک باختگی کامل می بایست در مکانی جدید ازنو خود وجودئی خویش را بسازد وحتی خود را به خود ودیگران بعنوان فردی تلاشگر وانسانی ارزشمند ثابت کند ,اینکه مجبور باشد از صفرو نقطه شروع آغاز کندو چون یک کودک اول زبانی را بیاموزد واگر هیچ زبانن دیگری که یاور او باشد نداند ومدتی با زبانی اشاره ودست وپا بخواهد حرف بزند وحتی درحد بیرون کشیدن گلیم خود از آب از فرهنگ وزبان وکشور جدید وجای جدید هیچ نداند اینکه دراین مکان وجامعهی فعلی چه میان مردم روستائی ست چه میان مردم کشوری پذیرفته شود وامکان زندگی باو داده شود تا قادر باشد نیازهای شخصی خود وخانواده ی خود را دراین غریبستان بی زبانیها فراهم کند چیز ساده ای نیست وبنظر من هرانسانی که چنین کرد وبرروی پای خود استوار شد وازخود وزندگی وخانواده ی خود کسی را و چیزی را ساخته و با بازسازی دوباره ,آنهم در جائی غریب برای خود کسی شده وشهروندی وجز مردمی در یک کشور ودر نهایت پاکی ودرستی به کمالی رسید حتی اگر درمیانگین زندگی باشد آنگاه این انسان مرد باشد یا زن * نوجوانی باشد یا جوانی فرق نمیکند,چراکه اینجا دیگر سن سخن نمیگوید اینجا قدرتِ آغاز توانائی بر پای خود ماندن , اینجا خودباوری واعتماد بنفس , اعتقاد به خویش وبه توانائی خود, تحمل وصبر وشکیبائی وبسیاری دیگر از خصلتهای حسنه وخوب ومفید ودرخور تامل ویادگیری است که در جای خودحرف میزند. وانسانی را به ما نشان میدهد که برای خود کسی ست. انسانی که توان آنرا داشته است از غریبی وبی کسی خود برای خود کسی بسازد و یک زندگی خودساخته راسامان داده وخودرا به بالا کشیده ودرمانده برجای نماند. البته بسیارند انان که این راه را رفته هنوز سرگردان زندگی جدی د خود در سردرگمی برجای مانده اند ونه راه پس داشته نه راه پیش وازشرم بازگشت بسوی آنان که روزی توسط او ترک شده اند عمری به غم وتنهائی سر میکنند اما به خانه وخانواده باز نمیگردند وبه اشتباه تصور میکنند اینگونه بلاتکلیف زیستن بهتر از ان است که شرمدنه باز کگردند درصورتی که از هر:جا شروع کنی آغاز مهم است خواه باز گردی به نقطه ی اول وآغاز کنی خواه در آنجا که هستی شروه دئوباره زندگی خود را به آغازی دیگر به سرانجام برسانی .اما متاسفانه برای این گروه که در خارج از شکرو نیز بسیارند واز کشورهای مختلفی نیز هستند که سالهاست در سرگردانی بدون داشتن کار وسرپناه در خفا وبه سختی زندگی میکنند بسیار است که نتوانسته اند به هیچ شکلی اقامت خوتد را ثبت کرده وبه زندگی عادی برسند وآغازی بر شروع راه آمده داشته باشند وسرگردان بر جای مانده اند ولی باز از ترس سرزنشها وخوار شدنها در میان اشنا وغریبه درصورتی که اگر به آغاز اعتقاد داشت درهرکجا که بود چه کشور خود چه کشور غریب چه در شکست بازها وبارها در هرکجا که بود دست از باور خود بر نمیداشت که هرروز آغازیست برای «من بودن» وبرای کسی بودن . بسیارند که میگویند« شعار دادن ساده است» و درعمل باید توان آنرا داشت درست است این شعاری بیش نخواهد بود که من در بطالت راه رفته ومدام بگویم من روزی کسی خواهم شد وبه شعارهای بسیار به گول زدن خود بپردازم شعار وقتی ارزش دارد که عمل نیز باآن همراه شود که یکبار نیز گفتیم خداوند انسانی را که شکست خویش را باور میکند ودر اطلاح آن نمی کوشد ودر بهتر شدن اوضاع خویش گامی برنمیدارد دوست ندارد خدواند شکستخوردگان را وقتی یاری میدهد که بداند با اعتماد باو بخود خویش دوباره برخواهند خاست ومجدد زندگی را از سر خواهند گرفت که او نیز در بزرگی رحمت وحکمت خویش گفته است درهرزمان هرجا در خوشی در بدبختی در غم در شادی درناتوانی ودر بیماری
«ازتو همت از من بر کت!»
خداوند همواره میگوید : چون تو گامی برداری دستت را خواهم گرفت وهمراه تو خواهم آمد چون تو ارده کنی یاریت میدهم چون تو بخواهی درخواسته های تو,امیدت را افزون کرده قدرتت را بسیار میکنم اما چگونه ترا بسازم ,در زمانیکه در وقتی که تو درگوشه تنهائی وافسوس ودریغ خود نشسته ای وتنها بر حال خود «آه» میکشی بی هیچ تلاشی؟
آنگاه چگونه ازمن توقع داری من دلسوز تو باشم وقتی توخود بخود وبه زندگی خود دلسوز نیستی ؟من بتو عقل داده جان داده قدرت داده دست و پا داده ام وتو بی استفاده از هیچیک ازاینان نشسته ای ودست بدامان من ازمن معجزه ای می طلبی,آنهم در زمانی که در آنگوشه ی دنیا کودکی بیش از تو نیازمند دادرسی من است واشک او دعای او ازسر کوچکی وبی قدرتی وبی کسی ست وقتی تو میتوانی خود بپا خواسته کسی باشی چگونه توقع داری من بتو یاری دهم بی انکه تو خود بخود خویش یاری داده باشی که حداقل از ایسن غم خود را بیرون کشیده بخود بگوئی هستم باید باشم بدونم برای من وحتی شده فقط برای من باید مثمر ثمر باشد وقتی تو خود خودرا باور وقبول نداری چگونه منتظری خدایتو ترا بپذیرد خدا بخشنده ورحمان است درست اما به همان بخشندگی ورحمت بود که تنی وعقلی وجانی بتو بخشید برای آنکه تحرک هریک ازاین داده ترا در زندگی پیش برد ونیازمند این نباشی که من کالسکه وجود ترا برای تو راه برده ترا به جائی برسانم آنگاه که تو از کالسکه کودکی عقل وروح خود بیرون نیامده سعی نمیکنی راه رفتن را بیآموزی سخن گفتن را یاد بگیری دویدن را امتحان کنی سختی کشیدن را تحمل کنی تا خود برای خود کسی شوی من اگر برای کسی که اینگونه رفتار میکند دنیارا نیز بسازم واز آن او کنم باز منتظر خواهد بو د کسی لقمه ای گر فته در دهان او بگذارد چون یاد نگر فته است که زندگی را زندگی کند.
خود سازی شکلی از سپاس ازخداوندنیز هست وبهره گرفتن,ازطلوع روز وآغاز صبح خود بهره وری از آغازهاست ,که هرروز دراختیار منو شما قرار میگیرد وزمانی سپاس این نعمت واین برکت را به جا آورده ایم که در گذر روز کاری انجام داده باشیم هرچند ساده اما بی ارزش درمقاتم همسری یا مادری یا زنی یا مردی , فرزندییا شهروندی وانسانی مفید درجامعه ای حتی حتی حتی اگر آنچه میگنیم آوردن لبخندی بر لبی باشد وشاد کردن دلی در غمی خود نیز اغازی برای ائووبرای ماست که بدانیم نگو بوده ایم نیکو عمل کرده ایم وخدای خویش را از خود رضا کرده ایم که خدمت به خلق به هرکه باشد سیاه وسفید بزرگ وکوچک خود عبادت است وستایش پرودرگاری که نعمت بودن را بمنو شما اعطا نموده است/وزمانی دعا نیز در وقت سحر ودر شبانگاه اثری دارد وثمری که خود برخود نیز کوششی در بهبودی اوضاع کنی وآغازی دوباره بر پیروزی بر غم ومشکلات آنگاه شادی را نیز خواهی دید واز برکت وتعمت اونیز برخوردار خوادهی شد:
____ بد نیست نگاهی بر سروده ی * حافظ داشته باشیم ____
عشقم بکامست از لعل دلخواه
کارم بکامست الحمدالله
ای بخت سرکش , تنگش ببرکش
گه جام سرکش گه لعل دلخواه
مارا برندی افسانه کردند
پیران جاهل شیخان گمراه
از دست زاهد کردیم توبه
وز فعل عابد استغفرالله
جاناا چه گویم شرح فراقت
چشمی وصد نم جانی وصد آه
کافر مبیناآد این غم که دیدست
ازقامتت سرو از عارضت ماه
شوق لبت برد از یاد حافظ
درس شبا نه ,ورد سحرگاه
_________حافظ شیرازی____
وحافظ نیز دراینجا میفرماید که از تلاشم به هرچه بود رسیدم حتی به حیله دشمنان اما درنهایت اگرچه غمی نیسز هست اما نباید دعای شب وورد سشحرگاه وسخن باخداوند ودرخواست ازاو را فراموش کرده ز خاطر ببریم که هرچه هست به یمن قدرت وبرکت ونعمت اوست وتلاش ما.
آغازها برای همین هاست برای اینکه من از بودن خود برای خود در رفاه خودواطرافیان خود وجامعه ی خود کسی بسازم که سودی داشته باشد وارزشی وقتی ارزشی برخود ووجود وخواسته ی خود قائل نیستیم ازخداوند چه میخواهیم؟ چگونه متوقه هستیم او که درخلقت خود سهم زنده بودن را به رحمت خویش بمن وشما داده است تا اخرین گام چون له له ای چون مادر یا پدری همواره مارا کودک بداند وهرگز امید بزرگ شدن ما را نداشته باشد امید ایستادن ما بروی پا وشکل گرفتن ما در زندگی که خدای یکتا اگرچه در همه ی لحظات زندگی شاهد توست حامی توست یاور توست .اما اونیز ناامید میشود,همانند یک پدر یک مادر حتی یک «له له» وقتی ببیند تو همیشه میخواهی چون کودکی باشی آویزان به او ودر صدد نجات ویاوری مداوم,چون طفلی ازاو واین خیانتی ست بخود به جامعه به زندگی به هستی وحتی به رحمت بزرگ خداوند که این رحمت: بخشیدن زندگی بتوست که میتوانست درجای تو کسی دیگر راآورده که توان زندگی بهتر را درخود ببیند.همواره ناامیدان وافراد منفی ,میگویند: کاش خداوند چنین کرده بود وبجای من کسی را دیگر زاده شده بود که توان زندگی را نیز درخود میدید من قادر نیستم زندگی راتحمل کنم وچیزی ازخود بسازم وکسی برای خود یا دیگری باشم.واین جای بسی تاسف دارد که چون به او مینگری نه معلول جسمی ست نه معلول عقلی نه فر دی بی دست وپاست نه حتی آدمی بیعرضه اما بااین طرز تفکر هم معلول جمسی وعقلی ست ,هم انسانی بی مقدار هم فردی بی ارزش که براستی نیز جز پرکردن جای فردی دیگر حضورو وجوداوازآغاز تا پایان نیر ثمری نداشته وتخواهد داشت تنها فضائی از جسمی بیهوده پرکشته است که نه قدر خود میداند نه قدر زندگی .آغاز برای اوبا پایان, مساوی ویکیست .آغاز برای اوحتی دیده نمیشود فهمیده نمیشود درک نمیگردد
آغاز برای او انقدر غیر قابل دیدن است که نمیداند اگر فقط هم اکنون برخیزد وازخانه به بیرون رود همین خود اغازیست برهزار دیدنی هزار ها دیدن انسانهائیست در مشغله ی زندگی در شور وحال وحتی فشارهای زندگی اما هرچه هست اینان زندگی میکنند او زندگی را تلف میکند وبس ارزش حیوانی که صبح برمیخرد وبدنبال سیرکردن شکم خود میرود صدبرابر بیشتر از انسانی ست که درگوشه ی تنهائی وبی ثمری خویش نشسته است وبی هیچ تلاش وحتی داشتن امیدی که راهبر او شود تنها وفقط به فقط امید یاری ورحمت وبرکت خداوند را دارد ودستی دراز کرده بسوی او و والدین یا خویشان خویشیا مردمان غریب واشنا در گذر زندگی نفرت باری که بی شک احدی نیز براو ارزشی قائل نیست که بجای خودرن نان از بازوی خویش منت دیگری میکشد وشرم دیگری میخورد اما از خدای خود وازخود شرم نمیکند که برخیزد وبرای خود کسی باشد ردتنی سالم ودست وپائی پیر یا جوان اما هنوز قادر به انجام کاری.
_____آغاز____ف.شیدا___
بر پیکر مرکبار هستی خویش چشم دوخته ام,به تمنای آنچه مرا
از سنگفرش حادثه بر پا داشت
به تمنای آنچه تسلیمم را خواهان نبود .میرفتم لیک
نه در جستجوی از دست رفته ای خویش
که بارها بر زمینم کوبید...نیرفتم تنها برای آنکه
شاید... روزنه ی امیدی یافته
در پس دیوار های زندگی ,آرامشی یابم
ودرسایه ی دیواری که زمانی مانع من بود
اندکی بیآسایم
در جیتجوی آرامشی که هرگز نیافتم
بدنبال تسکینی که درد را
در آن , قدرت رخ کشیدنی نبود .
بیزار از ناامیدیهای تلخ درونم
گریزان ازیاس محنت بار وغمزده ی اندرون خویش
...میگشتم ...درجستجوی , امیدی که هرگز به ناامید نیآنجامد و
میرفتم. اماسنگین ز غصه ها ورنجهای درون
چه دردناک بود لحظات ناامیدی
چه تلخ بود ناامیدانه
بر هرچه هست ونیست نگریستن
وبر ناامیدی خویش , فائق نیآمدن
افسوس که الفبای زبان مرا, قدرت تحریری نداشت
زیرا فریادی ست در گلوی آنکس که ...
زبانش را یارای حرکتی نیست.
آری میرفتم به تمنای باز یافتن آنچه که تنم را ,
یارای حرکتی دگرباره می بخشید
به تمنای آنچه که خونم را, حرارت ودمای بودن میداد...
قلبم را به طپشی شور انگیز وامیداشت...
و«آغاز » را جستجو میکرد
میرفتم خسته پای ووامانده تن
لیک در پی رهائی روحی
که باسارتم آگه بود
پس کجاست نور خدا
تا روشنائیم بخشد
و«آغازین » طلوع صبحم را حرارت خورشیدی.
« چراکه من در انتها... درآغازم»
___فرزانه شیدا/ 16/3/1365___
شروع روز یعنی آغاز و آغاز یعنی برکت ودرک این برکت یعنی خوشبختی واستفاده ازاین آغازها یعنی رسیدن به اوج معنویت مادی ومعنوی آغاز یعنی عشق بیخود به زندگی به مردم به دنیا وبالاتر ازهمه تشکر وسپاس ازخدائی که هرروز راآغاز منو تو کرده وهرروز را برکت بخشیده که بگام تو دست تو و یاری تو بخود ,بمن ,بدیگری برای خود کسی باشی و از خویش نیز راضی. و سربلند خود وخانواده وجامعه وبالاتر ازهرچه وهرکس خدای خود. بگذاریم هرروز آغاز هرروز ِآغاز دوباره زندگی باشد برای ساختن شادی ورسیدن به انتهای شب در ثمره ای باارزش که اگر به لبخندی وبه شوقی ومهری بگذرد بی شک بی ثمر نبوده است
__________حافظ شیرازی_________
سالها دفتر ما در گرو صهبا بود
رونق میکده ودرس و.دعای ما بود
نیکی پیر مغان بین که چو ما بدمستان
هرچه کردیم به چشم کرمش زیبا بود
دفتر دانش ما جمله بشوئید به مّی
که فلک دید م ودر قصد دل دانا بود
از بتان آن طلب از حسن شناسی ایدل
کاین کسی گفت که در غلم نظر بینا بود
دل چو پرگار بهرسو دورانی میکرد
واندر آن دایره سرگشته ی پا برجا بود
مطرب از دردمحبت علمی می پرداخت
که حکیمان جهان را مژه خون پالا بود
میشکفتم ز طرب زانکه چو گل بر لب جو
برسرم سایه ی آن سرو یکی بالا بود
پیر گلرنگ من اندر حق ارزق پوشان
رخضت خبث نداد ارنه حکایتها بود
قلب اندوده حافظ بر او خرج نشد
کین معامل به همه عیب نهان بینا بود
___________از حافظ شیرازی_________
هرروز آ؛ازیست چه بر انکه داراست چه بر او که درنداری وفقر بسر میبرد که هرآنگونه باشیم ودرهر موقعیت ومکان وشان ومنزلتی اسنانی هستیم که میبایت وجود وحضور ما ثمری داشته باشد به نیکی وخیر برای خود وهمگان واز خاطر نباید برد که او نیز که متمول ودراست نیز وظایفی بعنوان اسنان بردوش خویش دارد که دستگیر ناتوانی باشد وباعث لبخندی بر لب کودکی پیر جوانی وئهمه وهمه چون در همبیستگی آنسانی دردهروز آغازی باشیم بر هدایت درست زندگی در محدوده ی کوچک وبزرگ بودن خود دنیا در چرخه ی خویش نیز آغازهای بسیار مفیدی به برکت الهی بر آدمی خواهد داشت که چنین است زندگی با هر دست بدهی با آن دست نیز پیش خواهی گرفت چه به نیکی باشد چه به دشمنی چه به مهربانی باشد چه به ظلم وستم هیچکش ارزاین قانون طبیعت مبرا نیست درهرمقامی که میخواهد باشد در اوج روشنیها یا درقعرسیاهی ها
ما هستم که باشیم اما هستیم که بیهوده نباشیم.
¤¤¤¤¤
____از کتاب احمد شاملو مجموعه ی آثار_ گزینه ی اشعار بزرگ جهان____
* سروده ی *اکتا ویو پاز *
« میان رفتن وماندن» ...
روز شفافیتی ست استوار ...گرفتار در لق لق ی
میان رفتن وماندن
همه طفره آمیز است آنچه از روز به چشم می آید:
افق دسترس است ولمس ناپذیر
روی میز...کاغذها...کتاب ولیوانی...
هرچیز در سایه ی نام خود ارمیده است
خون در رگهایم ارامتر وارامتر بر میخیزد
هجاهای سرسختش را
در شقیقه هایم تکرار میکند.
چیزی بر نمی گزیند نور,
اکنون کار دیگر گونه کردن دیواری است
که تنها زمان ِ فاقدِ تاریخ می زید.
....عصر فرا میرسد
عصری که هم اکنون خلیج است
وحرکت آرام اش, جهان را می جنباند
...
ما نه خفته ایم نه بیداریم
فقط هستیم...فقط میمانیم.
لحظه از خود جدا میشود
درنگی میکند وبه هیات گذرگاهی
در می آید که ما
از آن , همچنان در گذریم .
سروده ی *اکتا ویو پاز .
____ترجمه ی احمد شاملو_ گزینه ی اشعار بزرگ جهان____
ـ* ستایش ، هنگام نو رُستن را . ارد بزرگ
ـ* آغاز هر روز، نو شدنی دوباره است ، و زمانی برای پویایی بیشتر . ارد بزرگ
ـ*هر آن می تواند آغازی دوباره در زندگی ما باشد ، پس هیچ وقت پایانی پیش روی ما نیست .ارد بزرگ
ـ* تنها آغاز ها را باید جشن گرفت چرا که شیره جهان در رشد و زایندگیست . ارد بزرگ
ـ*هیچ آغازی را مزاری نیست چرا که همواره در حال دگرگونی و رشد است .ارد بزرگ
●_ پایان * فرگرد آغاز_●
____به قلم فرزانه شیدا _____
برگرفته از :
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر